Current approach to adolescent varicocele

Varicocele is a common vascular condition characterized by abnormal dilation of the pampiniform plexus due to venous valve insufficiency. Anatomical factors contribute to its higher prevalence on the left side. While the overall prevalence in the general male population is 15%, it rises to 35–80%among infertile men. The incidence increases during adolescence due to hormonal changes and testicular growth. The pathophysiology of varicocele involves testicular hyperthermia, oxidative stress, and venous stasis. Testicular hyperthermia negatively affects sperm production, while oxidative stress causes sperm DNA damage, threatening fertility. Venous reflux leads to the accumulation of adrenal and renal metabolites in the testes, resulting in cellular damage. Although adolescent varicocele is often asymptomatic, it can lead to testicular volume loss and infertility over time. Physical examination is the primary diagnostic method, but Doppler ultrasonography is necessary for detecting subclinical cases. Treatment decisions depend on the severity of the varicocele and differences in testicular volume. Various surgical and interventional treatment options exist, but there is no consensus on the best technique. Microsurgical approaches reduce recurrence rates and lower the risk of hydrocele formation. In adolescents, treatment is indicated in cases with a testicular volume difference >2 mL or 20%, pathological semen analysis, or symptomatic varicocele. Conservative follow-up involves regular ultrasonographic monitoring to assess testicular growth. The long-term impact of adolescent varicocele on fertility remains controversial. Some studies suggest that early treatment improves future fertility, while others report no significant benefit. However, early diagnosis and individualized treatment strategies are recommended to preserve testicular function and prevent future complications.

Adolesan varikosele güncel yaklaşım

Varikosel, pampiniform pleksusun anormal genişlemesi ve venöz kapakçık yetmezliği nedeniyle gelişen yaygın bir vasküler hastalıktır. Anatomik faktörler nedeniyle sol tarafta daha sık görülmektedir. Genel erkek popülasyonunda görülme oranı %15 iken, infertilite nedeniyle başvuran erkeklerde %35–80’e kadar çıkmaktadır. Ergenlik döneminde hormonal değişiklikler ve testis büyümesi nedeniyle varikoselin sıklığı artar. Varikoselin patofizyolojisinde testiküler hipertermi, oksidatif stres ve venöz staz önemli rol oynar. Testiküler hipertermi, sperm üretimini olumsuz etkilerken, oksidatif stres sperm DNA’sında hasara yol açarak fertiliteyi tehdit eder. Venöz reflü nedeniyle testislerde adrenal ve renal metabolit birikimi hücresel düzeyde zarara neden olabilir. Adolesan varikosel genellikle asemptomatik seyretse de, ilerleyen dönemlerde testiküler volüm kaybı ve infertilite gibi ciddi sonuçlar doğurabilir. Fizik muayene tanı koymada temel yöntemdir, ancak subklinik vakalarda Doppler ultrasonografi gereklidir. Tedavi kararı, varikoselin derecesi ve testis hacim farkına bağlıdır. Varikosel tedavisinde cerrahi ve girişimsel yöntemler kullanılsa da, hangi tekniğin en üstün olduğu konusunda kesin bir görüş birliği bulunmamaktadır. Mikrocerrahi yöntemler nüks oranlarını düşürürken, hidrosel oluşumunu da azaltmaktadır. Ergenlik döneminde tedavi edilmesi gereken hastalar testis volüm farkı >2 mL veya %20 olanlar, patolojik sperm analizi bulunanlar ve semptomatik vakalardır. Konservatif takip, testis hacminin korunması için düzenli ultrasonografi ile yapılmalıdır. Varikoselin ileriki yaşlarda fertilite üzerindeki etkileri tartışmalıdır. Bazı çalışmalar, adolesan dönemde tedavi edilen varikoselin ileride fertiliteyi artırdığını, bazıları ise belirgin bir fayda sağlamadığını öne sürmektedir. Ancak, testis fonksiyonlarını korumak ve ilerideki komplikasyonları önlemek için erken teşhis ve bireyselleştirilmiş tedavi yaklaşımları önerilmektedir.